la Côte Bleue

Zondag 17 maart : kronkel tussen Niolon en la Redonne.

La Côte Bleue is het stukje rotskust ten westen van Marseille. Stukken zijn dicht bebouwd, vooral voor mensen die in Marseille werken, maar hier veel stiller wonen. Andere delen zijn woest en nu onbewoond. De oorspronkelijke herders en soldaten in forten zijn allemaal verdwenen. En in dat stuk trek ik vandaag een interessante kronkel.

Start in het piepkleine haventje van Niolon, met een reeks trappen en klimmetjes en dalen. In de verte varen twee immense cruise-schepen naar de haven van Marseille.

Na dit haventje wordt het een echt bergpad. Regelmatig de handen gebruiken, soms vlak bij de diepte. Grotten, resten van een oud Duits kanon uit WO2, een klein kiezelstrand. Heel leuk.

Net voor de rand van de stad (de haven en steengroeve van l'Estaque) verlaat ik de Sentier des Douaniers. Langzaam klimt het naar Fort de Figuerolles.

Gedaan met de rust. Ik kom knal in een mountainbike treffen. Vele honderden, meestal op elektrische mountain bikes, hier en daar nog iemand die de klimmetjes traag en op 100% eigen kracht doet. Ze zijn cool, veel vriendelijker dan in Vlaanderen en ik hoef hun pad niet de hele tijd te volgen. De komende 3 h zijn ze er wel.

Een van de varianten is de Croix de Vesse. De eerste bergtop van de tocht. Zo hoog als de rode berg en zwarte berg bij ons. Maar een mooie rots, met er boven op een heus topkruis en kilometers uitzicht in alle richtingen.

Dit was het eerste stukje van de kronkel. De route die ik koos gaat nu weg van de klifkust. Eerst op de rand van een plateau, boven de Vallon de Regadzi. Afwisseling tussen saaie stukken brandweerpiste en heerlijke uitzichten richting zee en Marseille. Geen bos hier, maar "le Garrigue" een soort puntig en stekelig struikgewas. Wie hier met een korte broek komt wandelen is goed gek.

Dan afdaling naar wat de mooiste calanque van de Côte Bleue zou zijn : de Calanque de l'Erevine. Inderdaad mooi gelegen, maar het is er druk. Honderden families en vriendengroepjes kozen dit als hun zondags uitstapje.

De klim door de Vallon du Pérussier is ook heel mooi. Dit is een echte bergvallei die zo lijkt weggeplukt uit de Vercors bijvoorbeeld. Terug zalige rust. Geen mountainbikers, geen mensen op weg naar een afgelegen strandje.

Ook voor de afdaling blijf ik weg van de gemarkeerde paden. Een lange kam door pijnbomen met af en toe een mooi uitzicht op de villaatjes beneden brengt me tot in Port de la Redonne. Trein terug naar het studiootje waar ik twee nachten blijf. Het uitzicht is even weg : een soort nevel op ca. 100 m boven de zee versluiert alles.