De hoogste klif van Frankrijk

Donderdag 21 maart : la Fontasse - Cassis - le Ciotat

La Fontasse ligt op een kruispunt : er was dus nog één richting waarlangs ik niet gepasseerd was. De rechtstreekse weg naar Cassis. Vrij open bos, met in een bocht van de weg een laatste blik op de gele muren van de jeugdherberg.

Tweede keer Cassis, en ik ontdekte nog veel nieuwe dinskes. Een korte babbel met een verhuurder van zeekajaks, het typische GR monument voor het stuk door de Calanques, luxueuze wijnkastelen en sterrenrestaurants wat verder weg van het centrum.

Daar kom ik allemaal niet voor. De kam, de "crête", en daarvoor moet er eerst zo'n 300 m gestegen worden. Speciaal sfeertje : autotoeristen, fietsers, stappers en rotsklimmers zitten elk in hun eigen vakjes. Maar op iedere col op de Crête de Soubeyrane komen ze weer allemaal samen

Bij een klif hoort (soms) een undercliff. Hier dus ook. Een zwart gemarkeerd bergpad leidt door een wondere wereld van grotjes en erosievormen, zo'n 100 m lager dan de rand van de klif. Een magische plek. De Grotte des Emigrés, onder de olifantrots, is voor iedereen bereikbaar. Ik volg zolang mogelijk de Sentier Philémon. Die gaat op een bepaald punt over naar puur alpinisme.

Die klif is trouwens de hoogste van Frankrijk. Op één punt 394 m boven de zee. De branding hoor je er helemaal niet.

In La Ciotat neem ik bus - trein - bus naar Le Revest, bij Toulon. Hier bivakkeer ik bij een klein stuwmeer. Kikkers, vleermuizen, springende forellen... ik zal het insectennet van mijn tentje maar netjes dicht maken vannacht.

Het station van La Ciotat levert een onverwacht weetje op : hier is de allereerste film ooit opgenomen : l'arrivée d'un train. Ik kan het niet laten en maak wellicht de miljoenste make-over.