Doorgaan naar hoofdcontent

Wintertrekkings ?

De winterse sneeuwschoenentocht staat nu al bijna vijftien jaar vast op de kalender. Ik maakte schitterende tochten in de Pyreneeën, het Centraal Massief, de Franse Alpen en heel vaak in de Jura. Op die 15 jaar is de sneeuwgrens ieder jaar een stuk omhoog gekropen. 2 en 3 jaar geleden kon ik nog de helft van de tijd de sneeuwraquettes aandoen. Vorig jaar in de Jura heb ik ze alleen bij het inregelen thuis eventjes aangehad. 

Ook deze winter is het van dat. Goede sneeuw is er pas vanaf 2000 m. In de Jura of de Vercors valt er wel sneeuw tijdens een weekje met koud weer, maar in de dagen erna smelt alles terug weg. 

Dan wordt het maar een ander soort wintertrekking. Genre "overwinteren op een eiland in het zuiden".

Ik koos voor de omgeving van Marseille. Heel vlot bereikbaar met de trein. Omheen Marseille ligt een erg ruig berggebied. De bergen zijn niet hoog : ongeveer 500 m in de Calanques en ongeveer 1000 m in Sainte-Baume. Sneeuw is er dus niet. Ik hoop wel op de lente. En uiteraard op de prachtige contrasten tussen de helderblauwe zee, de donkergroene pijnbomen en de witte kalkrotsen, waar deze streek voor beroemd is. 

Nu nog aftellen naar 17 maart. Dit jaar geen sneeuwberichten en webcams hoog in de bergen opvolgen. Alleen maar verlekkerd kijken naar prentjes van de toeristische dienst. 



Reacties

Populaire posts van deze blog

Wandelen rond Marseille : praktisch

Marseille is geen klassieke wandelbestemming. Het heeft nochtans zeer sterke troeven : vlotte bereikbaarheid en prachtige natuur vlakbij. Een ideale bestemming voor een midweek of zo in  maart / april. Wat zijn de troeven ? De vlotte en spotgoedkope reis . De TGV van OuiGo brengt je in 4,5 uur van Lille naar Marseille voor 25 à 40 €. Onklopbaar. Het openbaar vervoer vanuit Marseille is uitstekend. Houd bij de planning goed rekening met het sterk beperkte aanbod op zondag. De mooie natuur . Het Nationaal Park van de Calanques is prachtig : een unieke mix van echt berglandschap met diepblauw middellandse zee water. Ook Sainte-Baume , de Montagne de Sainte Victoire , de Côte Bleue zijn goede wandelgebieden waar je flink wat hoogtemeters kan maken op echte bergpaden. De Iles de Frioul , de kustpaden bij Bandol en Cap Scié zijn in de praktijk iets voor een halve dag, dus veel kleiner. Anderzijds zijn die gebieden geen aaneengesloten geheel. Er lopen wel GR paden die alles verbinden...

la Côte Bleue

Zondag 17 maart : kronkel tussen Niolon en la Redonne.  La Côte Bleue is het stukje rotskust ten westen van Marseille. Stukken zijn dicht bebouwd, vooral voor mensen die in Marseille werken, maar hier veel stiller wonen. Andere delen zijn woest en nu onbewoond. De oorspronkelijke herders en soldaten in forten zijn allemaal verdwenen. En in dat stuk trek ik vandaag een interessante kronkel.  Start in het piepkleine  haventje van Niolon , met een reeks trappen en klimmetjes en dalen. In de verte varen twee immense cruise-schepen naar de haven van Marseille.  Na dit haventje wordt het een echt bergpad. Regelmatig de handen gebruiken, soms vlak bij de diepte. Grotten, resten van een oud Duits kanon uit WO2, een klein kiezelstrand. Heel leuk.  Net voor de rand van de stad (de haven en steengroeve van l'Estaque) verlaat ik de Sentier des Douaniers . Langzaam klimt het naar Fort de Figuerolles. Gedaan met de rust. Ik kom knal in een mountainbike treffen. Vele honderden...

De hoogste klif van Frankrijk

Donderdag 21 maart : la Fontasse - Cassis - le Ciotat  La Fontasse ligt op een kruispunt : er was dus nog één richting waarlangs ik niet gepasseerd was. De rechtstreekse weg naar Cassis. Vrij open bos, met in een bocht van de weg een laatste blik op de gele muren van de jeugdherberg.  Tweede keer Cassis , en ik ontdekte nog veel nieuwe dinskes. Een korte babbel met een verhuurder van zeekajaks, het typische GR monument voor het stuk door de Calanques, luxueuze wijnkastelen en sterrenrestaurants wat verder weg van het centrum.   Daar kom ik allemaal niet voor. De kam, de "crête", en daarvoor moet er eerst zo'n 300 m gestegen worden. Speciaal sfeertje : autotoeristen, fietsers, stappers en rotsklimmers zitten elk in hun eigen vakjes. Maar op iedere col op de Crête de Soubeyrane komen ze weer allemaal samen  Bij een klif hoort (soms) een undercliff. Hier dus ook. Een zwart gemarkeerd bergpad leidt door een wondere wereld van grotjes en erosievormen, zo'n 100 m la...